Een teamsessie, op een zonnige middag. Ik ken het team inmiddels, het is niet de eerste bijeenkomst. Het team is enthousiast, er wil veel gedeeld en verteld worden. Daarbij merk ik al snel dat ze zoveel te vertellen hebben dat ze elkaar niet laten uitpraten. Mijn lijf maakt een terugtrekkende beweging bij die ‘verbale tsunami’. Oké, zeg ik bij mezelf: 1x is een incident, 2x is toeval, 3x is een patroon.
Dat patroon is er in no-time. Er wordt door elkaar heen gepraat, men onderbreekt elkaar en het volume wordt luider. Alles om de aandacht te krijgen.
Ik blijf eerst stil, om te kijken hoe het team daarop reageert. Dat doet het niet. Vervolgens zeg ik op rustige, zachte toon: “Wat gebeurt er?” “Wat valt jullie op?”. Meestal leidt dit wel tot een reactie.
Niet bij dit team. Ze blijven elkaar onderbreken, de woorden buitelen over elkaar heen. Mijn zachte toon krijgt geen enkele aandacht.
Dan benoem ik wat ik waarneem. Waarop een teamlid zegt: ‘Dit doen we altijd’. Een ander geeft aan: ‘Ik doe het alleen hier, in andere situaties herken ik dit helemaal niet van mezelf’.
Een paar dagen later spreken Saskia Palmen, MD, PhD en ik elkaar, en wat blijkt, we hebben beiden een vergelijkbare ervaring, afzonderlijk van elkaar. Kan geen toeval zijn.
Wat speelt hier?
Bij beide teams is een link te leggen met de (ontstaans)geschiedenis, waarbij de verhalen verschillen.
Het ene team had in een vorige sessie verteld over hun ontstaan: opgericht door vrijwilligers die vonden dat ze het aan hun stand verplicht waren om hun tijd en geld te delen met mensen die het minder breed hadden (noblesse oblige). Het hoorde zo: als je het goed hebt dan deel je daarin, en daar hoef je niets voor terug. Nog steeds, inmiddels decennia later, voelt dit team deze ontstaansgrond. Echter, de ondertoon is veranderd: waar het bij het ontstaan ging om onvoorwaardelijk geven, ervaart het team nu dat alles wat ze geven, voor lief genomen wordt, er is nauwelijks waardering, alleen klachten als het niet soepel loopt. Dé manier om alsnog waardering te krijgen, is om jezelf te laten zien en horen.
In het andere team is een patroon ontstaan dat zij zichzelf klein gemaakt hebben. Door overschreeuwen proberen ze hun zin te krijgen om zich daarmee gehoord te voelen.
In onze systemische begeleiding kijken wij voorbij de dagelijkse situaties. We verkennen waar het huidige gedrag - in dit geval het overschreeuwen, het overtuigen en het elkaar niet laten uitpraten - een logisch antwoord op is (of was). Wat was een goede reden voor dit patroon om ooit te ontstaan?
Is dit iets wat jij ook wilt ontwikkelen, het ontdekken van patronen in je team of in samenwerkingen en handvatten krijgen om met meer gemak en ontspanning om te gaan met complexiteit die er is?
Weet je welkom bij 'Natuurlijk! Leiderschap, leiden zoals de natuur beweegt', het jaarprogramma voor leiders waar we in het najaar mee starten. Neem contact met ons op, we vertellen je graag meer. Of neem een kijkje in de brochure